با خواندن مطلب زیر بیشتر راجع به تیکال بدانید و با وبسایت رزرو هتل ایران هتل آنلاین هوشمندانه سفر کنید. تیکال که در جنگل‌های بارانی استان پِتِن در شمال گواتمالا واقع شده، در طول دوران کلاسیک تمدن مایای باستان یعنی از 200 تا 850 سال بعد از میلاد مسیح یکی از بزرگ‌ترین شهرهای این تمدن بوده است. باستان‌شناسان جمعیت این شهر را حداکثر بین 50000 تا 100000 نفر تخمین زده‌اند. تیکال به دلیل موقعیت جغرافیایی مساعد و مجاورت با رودخانه‌هایی از سمت شرق و غرب، پایگاهی مذهبی، سیاسی و تجاری بوده است.
اگرچه بیشتر بناهای این شهر در دوران کلاسیک ساخته شده، ولی قدمت برخی بناهای آن به قرن چهارم پیش از میلاد می‌رسد. تغییر حاکمان تیکال در آن دوران هیچ تأثیری در روند روبه رشد این شهر نداشته و تیکال بر دیگر شهرهای کوچک نیز حکمفرمایی می‌کرده است. قابلیت دسترسی به آرامگاه‌های حکمرانان پیشین و همچنین دیگر بناها و عمارت‌های تاریخی، تیکال را به یکی از شناخته شده ترین شهرهای بزرگ مایایی بدل کرده است.
متأسفانه به دلایلی ناشناخته مایایی‌ها این شهر را در حدود 900 سال پس از میلاد ترک کردند و به‌دلیل رشد درختان جنگل، باستان‌شناسان نتوانستند آن را تا سال 1848 مجدداً کشف کنند. تقریباً 3000 سایت شگفت‌انگیز این شهر کشف شده است و حدوداً از 10000 سایت آن همچنان پرده‌برداری نشده است.
میدان بزرگ تیکال که در مرکز این شهر واقع شده ناحیه وسیعی‌ست که زمینی گچ‌مانند دارد. به مرور زمان بناهای دیگری نیز در اطراف این میدان ساخته شد که از میان آنها می‌توان به آکروپولیس شمالی و مرکزی اشاره کرد. آکروپولیس شمالی از 70 تخته‌سنگ تشکیل شده که در دو ردیف چیده شده‌اند و محرابی نیز در جلوی آن قرار دارد. بر روی برخی از این تخته‌سنگ‌ها تصاویری از حکام و نوشته‌هایی به خط هیروگلیف حکاکی شده است. آکروپولیس مرکزی شامل 213 متر از ساختمان‌های مرتفع با اتاق‌های فراوان است که غالباً به آنها عمارت گفته می‌شود.
6 زیگورات در این شهر کشف شده‌اند که بزرگ‌ترین آنها معبد 4 با ارتفاعی 65 متری‌ست. بازدیدکنندگان می‌توانند به کمک ریشه‌های برجسته درختان و همچنین نردبان‌های چوبی از این هرم بالا بروند. سنگ‌نوشته‌های هیروگلیف معبد 4 به‌خوبی تاریخ این شهر را بازگو می‌کنند. معبد 1 و 2 در شرق و غرب میدان بزرگ واقع شده‌اند.
علاوه بر معابد سر به فلک کشیده و دیگر بناهای منحصربه فرد تیکال، کتیبه‌های حکاکی‌شده و سفالینه‌های رنگارنگ کشف شده در این شهر نیز باعث شهرت فراوان آن شده‌اند. حفاظت از آب برای مایایی‌های این منطقه حائز اهمیت بوده و آنها برای نگهداری و مصرف آب، آب‌انبار و سیستم‌های مجرای آب طراحی کرده بودند. یکی دیگر از نوآوری‌های مایایی‌ها بوده که به‌وسیله این گذرگاه‌های هموارشده با سیمان بر پایه آهک به اماکن تشریفاتی دسترسی پیدا می‌کردند.
آخرین زمان ثبت‌شده برای قدمت بنایی تاریخی در تیکال مربوط به سال 869 پس از میلاد می‌شود و مورخین معتقدند که در سال 950 پس از میلاد مسیح این شهر ترک شده است.
دانشمندان هنوز به دلیل قطعی ترک شهر توسط مایایی‌ها پی نبرده‌اند و عواملی مانند جنگ، بیماری، قحطی و یا دیگر دلایل را برای متروکه شدن شهر حدس می‌زنند. هرچند مایایی‌ها بخشی از خود را در میان این خرابه‌ها باقی گذاشته‌اند. این شهر و نواحی اطراف آن اکنون تبدیل به پارک ملی حفاظت شده، شده است و بازدیدکنندگان می‌توانند از این خرابه‌های باستانی دیدن کنند و با مشاهده‌کردن، لمس‌کردن و سیاحت در این شهر باستانی که زمانی محل اقامت مایایی‌ها بوده است چیزهای زیادی بیاموزند.
