لوگو ایران هتل آنلاین
Search
Close this search box.
خانه >> غذا و خوراک >> فرَی بنتوس؛ شهری در اروگوئه که سبک غذا خوردن ما را برای همیشه تغییر داد
فرَی بنتوس؛ شهری در اروگوئه که سبک غذا خوردن ما را برای همیشه تغییر داد

فرَی بنتوس؛ شهری در اروگوئه که سبک غذا خوردن ما را برای همیشه تغییر داد

اروگوئه یکی از کشورهایی است که در سال های اخیر در زمینه گردشگری رشد قابل توجهی یافته و هر ساله بر تعداد گردشگرانی که به این کشور سفر می کنند افزوده می شود. این کشور در آمریکای جنوبی گزینه های محبوب متعددی برای گردشگران دارد که از آن جمله می توان به غذاهای متمایز و محبوب محلی اشاره کرد. اگر کارهای مربوط به اخذ ویزا یا رزرو آنلاین هتل را انجام داده اید و قصد سفر به اروگوئه یا یک تور آمریکای جنوبی را دارید، در ادامه این مطلب با یکی از جذاب ترین جاذبه های گردشگری این کشور آشنا خواهید شد.

دیانا کریلا در حال راهنمایی کردن من به قلب چیزی راه که خودش آن را «اتاق کشتار» می نامند می گوید: «این کمپانی ادعا می کند که از تمامی قسمت های گاو به جز صدای آن استفاده می کند». در دهه 1930، روزانه بیش از 1.600 گاو به اضافه هزاران گوسفند، مرغ و دیگر حیوانات در این کشتارگاه قصابی شده و سپس فرآوری، بسته بندی و به سراسر نقاط جهان صادر می شدند. ردیف طولانی و ترسناک قلاب ها، چرخ ها، قرقره ها، زنجیرها، انتقال دهنده ها و مقیاس ها را نگاه کردم که اگر چه تکان نمی خوردند اما ترسی عجیب را در دلم ایجاد می کردند به نحوی که شروع به لرزیدن کردم.

در ظاهر، یک مرکز فرآوری گوشت که مدت مدیدی است متروکه شده و در کناره یک شهر آرام در منطقه روستایی اروگوئه قرار دارد جای ایده آلی برای گردشگران به نظر می رسد اما جذابیت این مکان زمانی بیشتر می شود که بفهمیم این مرکز به ثبت میراث فرهنگی و جهانی یونسکو نیز رسیده است. اما این مرکز که «Paisaje Industrial Fray Bentos» نام دارد تاثیر عمیقی بر سبک غذا خوردن در مقیاس جهانی داشته و یکی از مشهورترین و بهترین برندهای بریتانیایی قرن بیستم را شکل داد که اقتصاد اروگوئه را متحول کرده و صنعت تولید غذای جهانی را وارد عصر صنعتی مدرن ساخت. همچنین این کشتارگاه بزرگ نماد دنیای رو به پیشرفت تکنولوژی دوره ادواردی و ویکتوریایی است که اکنون در حال زنگ زدن دیده می شود. حتی این مرکز به نحوی زیبایی مسحور کننده ای دارد، دستکم برای کسانی که به باستان شناسی صنعتی علاقه دارند.

این مجموعه در سال 1863 ساخته شد زمانی که کمپانی «Liebig Extract of Meat Company» این مرکز را در کناره های رودخانه اروگوئه ساخته و با تکنیک به ثبت رسیده توسط یک شیمیدان آلمانی به نام جوستوس وون لیبیگ، شروع به تولید گوشت قرمز کرد. برش های ارزان گوشت- گوشت قرمز به لطف وفور مزارع پرورش گاو در اروگوئه در این کشور فراوان است- آنقدر پخته می شد که به تولید غذایی بسیار مغزی بینجامد که در ابتدا برای مصرف بیماران در دوران نقاهت تولید می شد. این فرآیند بارها بهینه سازی شده و مایع بدست آمده به شکل جامد درآمده و در نهایت تکه های جامد مکعبی بدست می آمد که به آن ها «اوکسو» (Oxo) می گفتند.
Villa
شهری در کنار این کارخانه که توسط آلمانی ها ساخته شده اما هزینه های آن بر عهده بریتانیایی ها بود شکل گرفت و هزاران کارگر از نقاط مختلف اروگوئه و 60 کشور دیگر جهان به سمت آن سرازیر شدند. این شهر در ابتدا «ویلا ایندپندنسیا» (Villa Independencia) نام داشت اما بعدها به احترام یک راهب عزلت نشین اروگوئه ای متعلق به قرن هفدهم میلادی که گفته می شود در غاری در همین حوالی زندگی می کرده به «فرَی بنتوس» (Fray Bentos) تغییر یافت. خیلی زود محصول فرعی دیگری نیز در این مجتمع شروع به تولید کرد: گوشت قرمز نمک زده کنسروی. اوکسو و گوشت قرمز نمک زده کنسروی به نماد غذایی طبقه کارگر در سراسر اروپا تبدیل شد که در گذشته گوشت برای آن ها یک خوراکی بسیار لوکس به شمار می رفت. همچنین این دو آیتم سهمیه های غذایی ارزان قیمت، با دوام و آسان حمل را برای سربازان بریتانیایی در طول نبرد بوئر و همچنین سربازان بریتانیایی و آلمانی در طول جنگ جهانی اول را فراهم ساخته بودند و ماجراجویان و کاشفان قطبی مانند رابرت فالکون اسکات و ارنست شکلتون نیز از آن ها در سفرهای ماجراجویانه خود استفاده کردند.
Workers

در سال 1924، کمپانی مذکور توسط گروه وستی بریتانیا خریداری شده و به «Frigorífico Anglo del Uruguay» تغییر نام داد. با استفاده از تکنولوژی به سرعت در حال توسعه یخچال سازی، این مجتمع در کنار اوکسو، گوشت کنسروی نمک زده و بیش از 200 نوع محصول دیگر، از چرم گرفته تا صابون و از سوسیس تا مربا، شروع به صادرات گوشت یخ زده به سراسر نقاط جهان کرد. تنها در سال 1943، 16 میلیون قوطی کنسروی گوشت نمک زده از فری بنتوس بارگیری شده که بخش زیادی از آن برای تامین غذای نیروهای متفقین در نبردهای جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد. این تولیدات حتی توجه خانواده سلطنتی بریتانیا را به خود جلب کردند به نحوی که پرنس چارلز زمانی که در سال 1999 از این کشتارگاه دیدن کرد به خبرنگاران چنین گفت: « به یاد دارم که آنقدر گوشت کنسروی نمک زده خوردم که از گوش هایم بیرون زد».

امروزه این مجتمع کشتارگاهی و تولید گوشت به روی عموم باز است. ساختمان اداری مجتمع بازسازی شده و به موزه ای تبدیل شده که تجهیزات قدیمی دوران فعالیت کشتارگاه را به نمایش می گذارد، از ماشین های تایپ قدیمی تا پوسترهای کلاسیک، تجهیزات اولیه آتش نشانی و کامیون های حمل و نقل فرسوده. بخش دیگری نیز به تملک یک دانشگاه محلی درآمده و سنت تکنولوژیکی مجتمع را زنده نگه داشته است. اما بخش بزرگی از کشتارگاه به همان شکلی که قبلاً بوده باقی مانده و پرسه زدن در میان این ساختمان های وسیع، آرام و بی نور تجربه ای ترسناک اما هیجان انگیز است.
16 million tins of corned beef

اتاق موتورهای مجتمع با ژنراتورهای دیزلی زنگ زده، توربین های بزرگ و کمپرسورهای بخار پر از اهرم به یک سیرک عجیب و غریب می ماند، شیرها و چرخ ها با تعداد زیادی لوله دورانی و دودکش به هم متصل شده اند. روی دیوارهای اتاق مجاور نیز واحدهایی مرمری دیده می شود که دستگیره ها و سوییچ های متعددی روی آن نصب شده که تولید برق مجتمع را کنترل می کرده اند. در سال 1883، این مجتمع به اولین مکان در اروگوئه تبدیل شد که در آن تولید برق صورت می گرفت. کریلا، مدیر موزه، در حالی که اطراف را به من نشان می دهد می گوید: «این کارخانه مرا به یاد فیلم دوران مدرن چارلی چاپلین می اندازد».
بیرون از مجتمع، یک برج آبی بلند روی دسته ای از سازه های آجری، بتنی، شیشه ای و ساختمان های موج دار آهنی مسلط شده است. بسیاری از آن ها به دلایل امنیتی دارای تجهیزات بسیار مدرن دوران خود هستند از جمله یک سردخانه بزرگ که روزگاری 18.000 تن گوشت یخ زده را در خود جای داده بود. اما نادیده گرفتن ساختمان کاسا گرانده که اتاق مدیریت مجتمع است غیرممکن به نظر می رسد، عمارتی باشکوه با پنجره های شیشه ای زنگ زده، دو پیانو، کفپوش های چوبی و ناقوسی که فرا رسیدن زمان غذا را اعلام می کرد.

نیکولاس کرملا، راهنمای این مجتمع، می گوید: «این یک انقلاب صنعتی واقعی در اروگوئه بود. بری بنتوس برای اروگوئه بسیار اهمیت داشت زیرا این شهر پایتخت واقعی کشور بود نه مونته ویدئو. این تنها کارخانه تولید گوشت صنعتی در کشور بود که برای کارگران تمام نقاط کشور تولید کار کرده بود». اما در حالی که این کارخانه برای مردم محلی تولید کار کرده بود، سود ناشی از تولیدات آن از مرزهای کشور نیز فراتر می رفت.
Paisaje

تولیدات کارخانه فری بنتوس حتی پس از پایان جنگ جهانی دوم نیز در اروپا مشهور بود اما با توسعه صنعت تولید غذا و تغییر عادات غذایی، رفته رفته از محبوبیت تولیدات آن کاسته شد. در اواخر دهه 1960، مالکیت مجتمع به دولت اروگوئه منتقل شد و در نهایت در سال 1979 تعطیل گردید. کریلا که پدر و پدربزرگش در این کارخانه کار می کردند می گوید: «این شهر یک شهر کارخانه ای بود و وقتی کارخانه تعطیل شد برای مردم بسیار دردناک بود. بسیاری از ساکنان این شهر را ترک کردند و بسیاری نیز به نقاط دیگر مهاجرت کردند».
علیرغم تعطیل شدن و سرنوشت ناخوشایند اما خیلی زود فری بنتوس بازسازی شد. اکنون این مرکز دارای یک بخش تولید کاغذ گیاهی است و در سال 2015 نیز یونسکو آن را در فهرست سایت های میراث جهانی قرار داد.
در اواخر روز از طریق اجتماع بارریو آنگلو که نزدیک به 300 خانه دارد و کارکنان ارشد مجتمع را در خود جای می داد به شهر بازگشتم. در حالی که از کنار بانگلوهای با سقف های آهنین و باغ های زیبا می گذشتم بوی چمن های کوتاه شده، غنچه درختان و دود باربکیو در فضا پیچیده بود. در کنار آن ها باشگاه های گلف، تنیس، فوتبال و قایقرانی قرار داشت که روزگاری مرکز اصلی زندگی کسانی بود که از خارج از اروگوئه به این شهر آمده بودند.

اس دبلیو جانسون، مدیر بریتانیایی مرکز در دهه 1930 درباره زندگی کارکنان مجتمع در آن دوران چنین می گوید: «ما کلوب های آنگلو سوشال و اتلتیک کلاب داشتیم، با سالن هایی پر از رقصنده، اتاق اسنوکر/بیلیارد، اتاق پل و کتابخنه که تنها کتاب ها و مجلات انگلیسی در آن وجود داشت و یک کافه با کارکنان اروگوئه ای. در حالی که در آن دوران از خوش یمنی یا منحوسی تلویزیون خبری نبود و رادیو نیز عموماً بریا گوش دادن به خبرهای بی بی سی مورد استفاده قرار می گرفت و خبرها را از خانه به ما می رساند، ما زندگی بسیار فعالی را داشتیم».
سفر به اروگوئه

وقتی که به مرکز شهر رسیدم، اوایل غروب بود و مردم از خواب نیمروزی خود بلند شده و جنب و جوش در شهر از سر گرفته شده بود. گروهی از کودکان در حال بازی قایم باشک در میدان اصلی شهر به نام «Plaza Constitució» بودند، سازه ای زیبا که در سال 1902 توسط مدیران مجتمع کشتارگاهی به شهر هدیه داده شد و نمونه ای از سازه ای بود که روزگاری در کریستال پالاس لندن قرار داشت. مردم محلی روی نیمکت ها جمع شدند تا چای گیاهی مملو از کافئینی به نام «mate» را بنوشند.
برای شام نوبت خوردن غذایی رسیده بود که این شهر را در جهان مشهور ساخت. مردم اروگوئه بیش از هر کشور دیگری در جهان گوشت قرمز می خورند، در حدود 56 کیلوگرم به ازای هر نفر در سال، و به همین دلیل صنعت پرورش گاو در این کشور بخش مهمی از اقتصاد کشور را تشکیل می دهد. اما اگر چه فری بنتوس با گوشت قرمز کنسروی نمک زده شده مترادف است اما مردم محلی کمی هنوز هم از این غذا استفاده می کنند. کرملا می گوید: « ما علاقه ای به خوردن گوشت از قوطی های کنسروی نداریم، ما دوست داریم گوشت تازه بخوریم. مردم فری بنتوس شاید در خانه خود کنسرو گوشت نمک زده در خانه هایشان داشته باشند یا روی قفسه های خود به عنوان سوغاتی یا جواهرات بدلی اما نه برای خوردن».
هیچ یک از رستوران هایی که به آن ها رفتم کنسرو گوشت قرمز در منوی خود نداشتند و سه سوپرمارکت اولی که از آن ها خرید کردم نیز وضعیت مشابهی داشتند. در نهایت در حالی که داشتم ناامید می شدم مغازه ای کوچک را یافتم که تعدادی کنسرو گوشت قرمز برای فروش داشت که نشان می داد ساخت اروگوئه اما از برندی برزیلی است.

پنیر پارمیجیانو؛ مقوی ترین وکامل ترین غذای جهان در ایتالیا
ادامه مطلب

امتیاز دهید (چپ بیشترین)

این مطلب چقدر برای شما مفید بود؟

برچسب ها :

اشتراک گذاری

اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
[search_hotel]
  • محبوب ترین ها
  • آخرین مقالات
  • منتخب سردبیر