واحه خیره‌کننده‌ای در روستای بیابانی بِدویین
دورتادور این جواهر سبزآبی باشکوه، تا چشم کار می‌کند ماسه طلایی‌ست، گویی جزیره بهشتی در میان تپه‌های شنی بیابان ساهارا پنهان شده است. درختان نخل در حاشیه آب قرار گرفته‌اند و خرابه‌های روستایی که اکنون خالی از سکنه شده‌اند در گوشه‌ای به چشم می‌خوردند.
زمانی قبیله بِدویین در امتداد واحه گَبِرون (که با نام‌های گَبرون، گَبراون و گَبر آون نیز شناخته می‌شود) می‌زیسته‌اند. آنها از آن آب شور، سخت‌پوستان کرم‌مانند کوچکی را صید می‌کردند ولی نمی‌توانستند برای تأمین آب آشامیدنی مورد نیاز خود به دریاچه، این باارزش‌ترین گنج بیابان متکی باشند. درعوض آنها مجبور بودند برای به‌دست‌آوردن سرچشمه آبی که درختان از آن سیراب می‌شدند ماسه‌های پیرامون دریاچه را بکنند.
دولت در سال 1980 قبیله را به روستایی جدید منتقل کرد و خرابه‌های روستای قبلی آنها همچنان در زیر آفتاب سوزان باپرجاست.
کمپ‌های گردشگری همراه با آلونکی برای خواب و بازاری کوچک، گاه و بیگاه زندگی را در این واحه متروکه به جریان می‌اندازند. آنهایی که به بازدید از این واحه می‌آیند دوست دارند در این دریاچه شنا کنند زیرا شوری آب این دریاچه آن را به مکان خوشایندی برای شناورشدن مخصوصاً به دلیل خنکی سطح آن بدل کرده است اما هرچه بیشتر به عمق آب بروید دمای آب بالا می‌رود.
حتما در اولین تعطیلات پیش رو رزرو هتل خود را در کشور لیبی انجام داده و از نزدیک به دیدن این منطقه زیبا و منحصربفرد بروید.
بیشتر بخوانید:
