چگونه با مسئولیت پذیری خود، صنعت گردشگری را به صنعتی پایدار تبدیل کنیم؟

بسیاری از افراد دخیل در صنعت گردشگری معتقدند که پذیرفتن تعداد بسیار زیادی از گردشگران ممکن نیست. اگرچه گردشگران خودشان را مسافر و بازدیدکننده می دانند ولی در عین حال از ترافیک و مشکل در رزرو هتل و شلوغی آن هم گله دارند و نمیدانند که خود آنها هم مسبب بخشی از این ترافیک هستند. در حدود بیست سال پیش، مقاله بویسیون با عنوان “مدارا کردن با گردشگران: برخورد اروپایی ها با سیل گردشگران” منتشر شد و از همان زمان، اکثر شهرهای اروپا روند افزایش سریع نرخ گردشگر را تجربه کردند. اگر عبارت “گردشگر بسیار زیاد” را در گوگل سرچ کنید، میتوانید سرچ هایی را که دیگران انجام داده اند، باجزئیات بیشتر ببینید. این نتیجه را گوگل امروز صبح به من نشان داد: ونیز، بارسلونا، ایسلند (بله، من هم تعجب کردم)، پاریس، لندن، نیویوک، پراگ، تایلند و رم.

گردشگری بیش از ظرفیت، نقطه مقابل گردشگری مسئولیت پذیر است. کریپندرف، پدر گردشگری مسئولیت پذیر، رشد گردشگران سرکش و عاصی را پیش بینی کرده بود و می گفت که در چنین موردی، نیاز به مردمان محلی سرکش داریم. حالا این محلی های سرکش دارند صدای خودشان را به گوش بقیه می رسانند.
بسیاری از شهرها، عنوان گردشگری بیش از ظرفیت را نمی پسندند و بیشتر تمایل دارند تا آن را چالش مدارا با موفقیت یا آنگونه که کن رابینسون عنوان کرده، بی کفایتی در اداره گردشگری، قلمداد کنند. با مدیریت بهتر عرضه و تقاضا در حوزه عمومی که منبع مشترک دارایی است، میتوان مشکلات را کاهش داد ولی محدودیتهای جدی فیزیکی و فرهنگی همچنان وجود خواهند داشت.

در حوزه عمومی، گردشگرها از منابع عمومی مشترک مانند موزه ها و گالری ها بیشترین بهره را می برند، درحالی که این منابع برای آسایش شهروندان رایگان یا با تخفیف ویژه هستند. منابع مشترک صنعت گردشگری نسبت به شلوغی بسیار آسیب پذیر است و با افزایش حجم گردشگران بدتر هم می شود. صنعت گردشگری می تواند دسترسی رایگان به دارایی های عمومی داشته باشد، دارایی هایی که اغلب محصولات اصلی آن جامعه هستند.

گردشگری چیزی است که ما بوجود می آوریم. ونیز و بارسلونا مجبور نیستند تا مقصد گردشگری و قربانی حجم زیاد گردشگر باشند. اخیرا، ساکنان محلی بیشتر و بیشتر به این موضوع می پردازند و این موضوع در حوزه اداره شهر، به بحث های سیاسی کشیده شده است. مثلا برای اداره صنعت گردشگری چکار می توان انجام داد تا شهرها مملو از جمعیت نشوند؛ شهرهایی نظیر –ونیز، بارسلونا، پاریس، لندن، نیویورک، پراگ، برلین، رم- که انبوه گردشگران دارد تبدیل به مشکل می شود.
گردشگری به جایی رسیده که میزبانان یا مهمانان یا گاهی اوقات، هر دو گروه، ناراضی هستند. چالش اصلی، پایدار ساختن مقاصد گردشگری و جلوگیری از مشکلات بیشتر است. سوال اصلی دولت های محلی و مدیران مناطق حفاظت شده این است که : مقاصد گردشگری از گردشگران بهره می برند یا مورد بهره برداری قرار می گیرند؟

برای دیدن نمونه های بیشتر درمورد علل، پیشینه و مدیریت گردشگری بیش از ظرفیت، توضیحات اچ. گودوین (2017) درباره چالش گردشگری بیش از ظرفیت را مشاهده کنید.
راه حلها