خانه >> اخبار >> چگونه با مسئولیت پذیری خود، صنعت گردشگری را به صنعتی پایدار تبدیل کنیم؟
چگونه با مسئولیت پذیری خود، صنعت گردشگری را به صنعتی پایدار تبدیل کنیم؟

چگونه با مسئولیت پذیری خود، صنعت گردشگری را به صنعتی پایدار تبدیل کنیم؟

بسیاری از افراد دخیل در صنعت گردشگری معتقدند که پذیرفتن تعداد بسیار زیادی از گردشگران ممکن نیست. اگرچه گردشگران خودشان را مسافر و بازدیدکننده می دانند ولی در عین حال از ترافیک و مشکل در رزرو هتل و شلوغی آن هم گله دارند و نمیدانند که خود آنها هم مسبب بخشی از این ترافیک هستند. در حدود بیست سال پیش، مقاله بویسیون با عنوان “مدارا کردن با گردشگران: برخورد اروپایی ها با سیل گردشگران” منتشر شد و از همان زمان، اکثر شهرهای اروپا روند افزایش سریع نرخ گردشگر را تجربه کردند. اگر عبارت “گردشگر بسیار زیاد” را در گوگل سرچ کنید، میتوانید سرچ هایی را که دیگران انجام داده اند، باجزئیات بیشتر ببینید. این نتیجه را گوگل امروز صبح به من نشان داد: ونیز، بارسلونا، ایسلند (بله، من هم تعجب کردم)، پاریس، لندن، نیویوک، پراگ، تایلند و رم.

گردشگری بیش از ظرفیت یعنی شهرهای مقصدی که میزبانان یا مهمانان، محلی ها یا گردشگران، احساس میکنند که گردشگر بسیار زیادی در آنجا هستند و همین موضوع باعث شده تا کیفیت زندگی در آن منطقه یا کیفیت تجارب، بطرز غیر قابل قبولی، رو به زوال است. این امر در تضاد با گردشگری مسئولیت پذیر است که در آن از صنعت گردشگری برای تبدیل کردن یک محل به جایی بهتر برای زندگی و جایی بهتر برای بازدید، استفاده می شود. اغلب، مهمانان و گردشگران با هم این بدتر شدن اوضاع را میفهمند.

گردشگری بیش از ظرفیت، نقطه مقابل گردشگری مسئولیت پذیر است. کریپندرف، پدر گردشگری مسئولیت پذیر، رشد گردشگران سرکش و عاصی را پیش بینی کرده بود و می گفت که در چنین موردی، نیاز به مردمان محلی سرکش داریم. حالا این محلی های سرکش دارند صدای خودشان را به گوش بقیه می رسانند.
بسیاری از شهرها، عنوان گردشگری بیش از ظرفیت را نمی پسندند و بیشتر تمایل دارند تا آن را چالش مدارا با موفقیت یا آنگونه که کن رابینسون عنوان کرده، بی کفایتی در اداره گردشگری، قلمداد کنند. با مدیریت بهتر عرضه و تقاضا در حوزه عمومی که منبع مشترک دارایی است، میتوان مشکلات را کاهش داد ولی محدودیتهای جدی فیزیکی و فرهنگی همچنان وجود خواهند داشت.

گردشگری بیش از ظرفیت نمونه ای است از آنچه که زمانیکه افراد بیشتر و بیشتری بدنبال استفاده از منابع عمومی هستند، خصوصا زمانیکه آن منبع یک منبع مشترک دارایی باشد، اتفاق می افتد. بسیای از شهرهای پرطرفدار نمونه هایی از این چنین استفاده هایی هستند. محدودیت ها بر اساس رئوس سه گانه ی اجتماعی، محیطی و مالی وضع میشوند. تضادهای فرهنگی بدلیل آداب و هنجارهای رفتاری متفاوت بوجود میآید (که اکثرا هم اوضاع به دلیل نوشیدن بیش از اندازه بدتر می شود)، مردم محلی بخاطر کرایه دادن نامنظم خانه هایشان سرگردان شده اند، چمن ها زیر لگد مردم به زمین برهنه تبدیل شده اند و ساحل ها پر از آَشغال شده اند؛ مغازه هایی که قرار بوده تا نیاز افراد محلی را تامین کنند حالا تبدیل به محلی برای فروش کالاهایی گرانقیمت یا مورد خوشایند گردشگران شده است.
پیک سفر

در حوزه عمومی، گردشگرها از منابع عمومی مشترک مانند موزه ها و گالری ها بیشترین بهره را می برند، درحالی که این منابع برای آسایش شهروندان رایگان یا با تخفیف ویژه هستند. منابع مشترک صنعت گردشگری نسبت به شلوغی بسیار آسیب پذیر است و با افزایش حجم گردشگران بدتر هم می شود. صنعت گردشگری می تواند دسترسی رایگان به دارایی های عمومی داشته باشد، دارایی هایی که اغلب محصولات اصلی آن جامعه هستند.

فاجعه منابع مشترک را می توان در تعریف لرد مارشال از گردشگری و صنعت سفر مشاهده کرد: “… خصوصا اجاره کوتاه مدت آنچه در محیط افراد است: حالا چه در ساحل باشد، چه در شهر یا کوهستان یا جنگلهای حاره ای. مشکل اینجاست که افرادی که خانه هایشان را اجاره می دهند، اجاره بها را خود دریافت می کنند ولی هزینه چنین کاری از جیب عموم مردم می رود.
پیک سفر

گردشگری چیزی است که ما بوجود می آوریم. ونیز و بارسلونا مجبور نیستند تا مقصد گردشگری و قربانی حجم زیاد گردشگر باشند. اخیرا، ساکنان محلی بیشتر و بیشتر به این موضوع می پردازند و این موضوع در حوزه اداره شهر، به بحث های سیاسی کشیده شده است. مثلا برای اداره صنعت گردشگری چکار می توان انجام داد تا شهرها مملو از جمعیت نشوند؛ شهرهایی نظیر –ونیز، بارسلونا، پاریس، لندن، نیویورک، پراگ، برلین، رم- که انبوه گردشگران دارد تبدیل به مشکل می شود.
گردشگری به جایی رسیده که میزبانان یا مهمانان یا گاهی اوقات، هر دو گروه، ناراضی هستند. چالش اصلی، پایدار ساختن مقاصد گردشگری و جلوگیری از مشکلات بیشتر است. سوال اصلی دولت های محلی و مدیران مناطق حفاظت شده این است که : مقاصد گردشگری از گردشگران بهره می برند یا مورد بهره برداری قرار می گیرند؟

گردشگری چیزی است که ما بوجود می آوریم، میزبان و مهمان. پس می شود تغییری ایجاد کرد.
پیک سفر

برای دیدن نمونه های بیشتر درمورد علل، پیشینه و مدیریت گردشگری بیش از ظرفیت، توضیحات اچ. گودوین (2017) درباره چالش گردشگری بیش از ظرفیت را مشاهده کنید.
راه حلها

تقاضا عرضه مدیریت

تقاضا

عرضه

مدیریت

هزینه سفر

معیار امکانات جدید

جرم

راحتی سفر

محدود کردن تازه واردها

ممنوعیت برخی از کارها

توقف بازاریابی

ممنوعیت کالاهایی خاص

پالایش رفتارهای بد

جلوگیری از بازاریابی

بلیط هایی در زمانهایی خاص

برنامه ریزی برای قدم های بعدی

بخش های هدف

ممنوعیت امکانات رفاهی جدید

دسترسی ویژه برای افراد محلی

جواز شغل و مالیات

تمرکززدایی

اصلاح مسیرها/ توقفگاه های حمل و نقل

تنظیم بازار P2P (نظیر به نظیر)

امتیاز دهید (چپ بیشترین)
سفر به ایران قطعا شبیه آن چه فکر می کنید نخواهد بود
ادامه مطلب

این مطلب چقدر برای شما مفید بود؟

برچسب ها :

اشتراک گذاری

اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
[search_hotel]
  • محبوب ترین ها
  • آخرین مقالات
  • منتخب سردبیر