پاتاگونیا، بهشت ماهیگیری با قلاب

درست قبل از ناهار از میان آب‌های خروشانِ میان صخره‌هایی عظیم‌الجثه گذر کردیم و به تنگه‌ای کوچک و پنهان رسیدیم. دیواره‌های گرانیتی، نور وهم‌انگیز و آب فیروزه‌ای این تنگه هم یادآور تالاب آبی ایسلند بود و هم سرزمین میانی(سرزمینی تخیلی که بعضی از داستان‌های ج. ر. ر. تالکین در آن اتفاق می‌افتد) را برایم تداعی می‌کرد. این تنگه یکی از خیره‌کننده‌ترین نقاطی بود که تابه‌حال دیده بودم.
تصمیم گرفتیم در آنجا ماهیگیری کنیم اما تلاشمان بی‌فایده بود. سپس آقای بِکِر ما را به جزیره‌ای کوچک و بی‌نام در وسط رودخانه برد و قایق بادی‌مان را به کنده درختی بست و از من خواست تا به دنبال او به بالای صخره‌ای که حدوداً 9 متر ارتفاع داشت بروم. از آنجا می‌توانستیم مخفیگاه ماهی‌های قزل‌آلا را ببینیم: آبگیر آبی یخی بکری که از یک طرف با جزیره احاطه شده بود اما همچنان جریان رودخانه حشرات را به سمت آنجا روانه می‌کرد.
آقای بِکِر به بالای آبگیر اشاره کرد و گفت: «خودشه، قزل‌آلای رنگین‌کمان».
همان‌طور که انتظار می‌رفت، موجودی تیره‌رنگ و بزرگ در حال حرکت در عمق 50 سانتی‌متری آب بود و حشرات را از سطح آب جمع می‌کرد.
لحظه‌ای بعد آقای بِکِر گفت: «نگاه کنید، یکی دیگر نیز در کف آبگیر است. یک قزل‌آلای قهوه‌ای بزرگ».

مقصد مشهور

ناحیه پاتاگونیا که در بخش‌های جنوبی آرژانتین و شیلی قرار دارد، نواحی ماهیگیری متعددی را در این دو کشور پدید آورده است. من تصمیم گرفتم که در بخش شیلیایی پاتاگونیا در منطقه آیسِن واقع در نزدیکی شهر کویهایک ماهیگیری کنم. این ناحیه به داشتن رودخانه‌ها و دریاچه‌ها مشهور است و به طور کلی نسبت به دیگر نقاط پاتاگونیا کمتر در آن باد می‌وزد(باد پاشنه آشیل ماهیگیران است). من در ماه دسامبر که اغاز فصل تابستان در امریکای جنوبی‌ست به پاتاگونیا سفر کردم و اتاقی در مَجیک واتِرز پاتاگونیا با تمام امکانات(از جمله راهنما)، درست خارج از کویهایک رزرو کردم.

اقامتگاه مورد نظر ساختمان روستایی لوکسی بود که از چوب درختان لِنگا و سنگ‌های رودخانه‌ای ساخته شده بود و دریاچه یخچالی اختصاصی داشت. این هتل در دره‌ای کوچک و سرسبز ساخته شده بود و ادواردو باروئتو، پسر یک معلم و ماهیگیر بومی، مالک و مدیر هتل بود. چند سال پیش هنگامی که او راهنمای مشتری ثروتمندی شده بود، آن مرد از او خواست تا با یکدیگر هتلی مخصوص ماهیگیری در آنجا احداث کنند و او نیز فوراً از این ایده استقبال کرد. او بعد از مدتی سهم شریک خود را خرید و اکنون آنجا را به همراه همسرش، کونسوئِلو بالبوآ که در مدرسه آشپزی با او آشنا شده بود اداره می‌کند.
این زوج به همراه فرزندان(مانوئلای 13 ساله و مارتین 10 ساله)، سگ‌ها(بلانکا و گاچیتو) و گربه‌شان(روبی) در طول فصل ماهیگیری در این هتل اقامت دارند. غذا در میز اجتماعی بزرگی سرو می‌شود و معمولاً این خانواده و مهمانان هتل هر 12 ساعت یک‌بار با یکدیگر غذا می‌خورند.

ماهی‌ای که فرار کرد
صبح روز بعد هوا آفتابی بود و باد نمی‌وزید. من به همراه آقای باروئتو به سمت رودخانه هومولِس(Huemules) حرکت کردیم. نام این رودخانه برگرفته از نام یک گونه آهوی بومی آن منطقه و نماد عشق شیلیایی‌ها به طبیعت است و تصویر آن بر روی نشان ملی این کشور نیز حک شده است. در نقطه‌ای درست در زیر آبشاری کوچک و کارت پستالی به آب زدیم. ظرف نیم ساعت تلاش برای ماهیگیری در خلاف جریان رودخانه، اولین ماهی پاتاگونیایی‌ام که قزل‌آلای قهوه‌ای 45 سانتی‌متری سالمی بود را صید و رها کردم. این گونه قزل‌آلا بر خلاف قزل‌آلاهای قهوه‌ای امریکای شمالی رنگ خاصی داشت که کاملاً با محیط اطراف همخوانی داشت و این همخوانی حیرت‌انگیز شبیه به جادویی در طبیعت بود.

طی 4 روز بعد، من در هر آبی که تصورش را بکنید ماهیگیری کردم و نتایج تقریباً یکسانی به‌دست آوردم. در روز دوم به‌همراه آقای بِکِر و آقای دِیل در رودخانه سیمپسون انواع مختلفی از قزل‌آلاهای قهوه‌ای و رنگین‌کمان و به‌ویژه یک قزل‌آلای رنگین‌کمان زیبای 50 سانتی‌متری را صید کردیم. آن روز من و آقای دیل بیش از یک بار هم‌زمان با هم ماهی صید کردیم.
در صبح روز سوم من به همراه آقای باروئتو و آقای دیل در رودخانه پالوما ماهیگیری کردیم و بعد از ظهر به دریاچه اِلیزالد رفتیم. در اولین تجربه ماهیگیری در دریاچه یک قزل‌آلای رنگین‌کمان 50 سانتی صید کردم و چند دقیقه بعد آقای باروئتو با صید یک قزل‌آلای قهوه‌ای 55 سانتی از من پیشی گرفت. در روز چهارم در قسمت دیگری از رودخانه سیمپسون، تعدادی قزل‌آلای رنگین‌کمان را در سوراخی در زیر کرانه بالا آمده رودخانه یافتیم. 5تا از آنها را ظرف 15 دقیقه صید کردیم.
روز پنجم روزی به‌یادماندنی بود زیرا من به همراه راهنما، دو نفر از مهمانان و گاوچرانی به نام آلفردو مِدینا که ملک خانوادگی‌اش در مجاورت بخشی از رودخانه موگوتِس قرار داشت، مسیر باریکی در لبه صخره‌ای به ارتفاع 12 متر را سوار بر اسب طی کردیم و این کار به تنهایی خود یک ماجراجویی واقعی بود. آن روز در کنار رودخانه پیک‌نیک کردیم و گوشت بره‌ کاملاً بومی که آقای مِدینا برای گروه با سیخ دست‌ساز بر روی آتش کباب کرده بود را برای ناهار خوردیم و به‌عنوان نوشیدنی نیز یک قوطی آبجوی تگری اِسکودو که در میان شیلیایی‌ها بسیار محبوب است را نوشیدیم.

اولین تلاشم بی‌نتیجه بود، دومین بار قلاب فاصله زیادی با هدف داشت اما بار سوم تیرم به هدف خورد و طعمه به سمت ماهی شناور شد و ماهی سوسک بیتل کانتاریا را گرفت. چوب ماهیگیری‌ام را بلند کردم و در کمال ناباوری ماهی به قلاب گیر کرد.
اگرچه آن‌موقع متوجه نشدم اما آقای دیل با گوشی هوشمند خود از آن صحنه فیلم‌برداری کرد. در آن فیلم صدای آقای بِکِر شنیده می‌شود که می‌گوید: «عجب قزل‌آلای قهوه‌ای خوبی!» و سپس به پایین صخره می‌رود تا ماهی را به تور بیندازد. چوب ماهیگیری تقریباً از وسط تا شده بود.
من به آقای بِکِر می‌گویم:«آن را در زیر صخره نمی‌بینم، به من بگو اگر ماهی …».

آن ویدئو را بارها و بارها تماشا کردم و آن را مانند فیلم مشهور زاپرودِر(فیلمی در خصوص ترور کندی، سی و پنجمین رئیس جمهور امریکا) تجزیه و تحلیل کردم. شاید باید تلاش بیشتری می‌کردم. شاید باید چوب ماهیگیری را بالاتر می‌بردم، یا شاید پایین‌تر. شاید باید روی پای چپم لی‌لی می‌کردم و نطق گتیسبورگ(مشهورترین سخنرانی آبراهام لینکلن) را از بر می‌‌خواندم. نمی‌دانم.
ناهار را بر روی همان صخره خوردیم. سعی می‌کردم خوشبین باشم و علی‌رغم از دست دادن آن قزل‌آلای قهوه‌ای، با خودم می‌گفتم که من یک هفته بهترین تجربه عمرم را در ماهیگیری، غذا، شراب و هم‌صحبتی با افراد مختلف کسب کردم. اما با این وجود باز هم احساس بسیار بدی داشتم.
پس از خوردن ناهار، من به همراه آقای بِکِر به سمت لبه صخره رفتیم و از بالا به رودخانه نگاهی انداختیم. ماهی رنگین‌کمانی که اول در آنجا دیده بودیم دوباره به آن نقطه بازگشته بود. همان بار اول با انداختن قلاب در آب آن را گرفتم و سپس رهایش کردم. با تکان دادن ناگهانی دمش دوباره به عمق آب‌های فیروزه‌ای بازگشت و نور خورشید بر رد رنگین‌کمانی‌اش تابید.
برای اینکه یک ماهیگیر موفق باشید بهتر است حافظه ضعیفی داشته باشید. برای من که جواب داد.