شاید بارها و بارها مسیر تهران به قزوین را پیموده باشید اما هیچ وقت توجه تان به یکی از منحصر به فرد ترین روستاهای ایران جلب نشده باشد. این روستا، ویژگی هایی دارد که شاید در هیچ جای جهان مشابه آن یافت نشود. این روستا، روستای زرگر نام دارد. حالا سوالی که مطرح می شود این است که، روستای زرگر کجاست؟ روستای زرگر واقع در ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران است و در استان قزوین و بعد از آبیک قرار گرفته است. ویژگی خاص این روستا، داشتن زبان رومانو است. مردم زرگر، به زبان های فارسی، ترکی و رومانویی صحبت می کنند. در واقع زبان مادری آن ها رومانویی است که آن را با فارسی و ترکی ادغام کرده و به شیوه جدید تلفظش می کنند. به علاوه، آنها به جای فارسی، به لاتین می نویسند. این زبان، نقطه تمایز این روستا با سایر روستاهاست. با رزرو آنلاین هتل و سفر به این روستای جذاب می توانید، سفری دلنشین و هیجان انگیز داشته باشید.
با همه این ها، شاید برایتان سوال شده باشد که اهالی و مردم این روستا چه سابقه و تاریخچه ای دارند؟ آیا اصالتا ایرانی هستند؟ ترک هستند؟ اروپایی اند؟ و یا اهل رومانی؟ چرا به زبان رومانو صحبت می کنند؟ و چرا به خط لاتین می نویسند؟ این ها اسرار و رمز و رازهایی است که حتی خود مردم روستای زرگر هم نمی دانند. تاریخچه و سرگذشت آن ها، رازی است که بر همه پنهان مانده است و درباره آن روایت های متفاوتی وجود دارد اما نمی توان گفت کدام یک از روایت ها صد در صد صحیح است و کدام صحیح نیست. فقط می توان بر اساس اسناد تاریخی بعضی را بر برخی دیگر مستدل تر دانست. در اینجا به بیان این روایات می پردازیم و در کنار آن عکس مردم روستای زرگر را ضمیمه این روایت ها می کنیم. به علاوه، با رزرو هتل در شهر قزوین، می توانید به راحتی به روستای زرگر رفته و تعطیلاتی فرح بخش همراه با دیدن این روستای زیبا، داشته باشید. یکی از این روایت ها می گوید، تاریخچه رومانو ها اصالتا به خود کشور ایران بر می گردد و چون آن ها به صفت شجاعت مزین بودند، در ارتش صفویه مبارزه می کردند. روایت دیگر می گوید، رومانوها از بقایای کولی های اروپا به حساب می آیند. اما عده ای آن ها را از رومانو های ترکیه می شمارند. به این علت که رومانو، کلمه ای با آوای زبان ایتالیایی است، برخی آن ها را از اهالی کشور ایتالیا می دانند که در جنگ ایران و روم به عنوان اسیر به ایران آورده شدند. به علاوه، بعضی باور دارند، رومانو ها گروهی هستند که مدت ها قبل از مرز شمالی ایران وارد کشور ما شده و پس از مدتی از کوچ نشینی و ایل نشینی به یک جا نشینی روی آورده و در این روستا ساکن شدند. عده ای آن ها را از اهالی کشور رومانی یا یونان می پندارند.
از میان این همه روایت های گوناگون که نه تنها ما را گیج کرده است بلکه حتی خود رومانوها و مردم روستای زرگر را نیز در ابهام گذاشته است، یک روایت درباره تاریخچه آن ها، شاید به واقعیت نزدیک تر باشد. همایون زرگر، از بزرگان اهل روستای زرگر است که در زمینه فرهنگی، زبان، تاریخ و شعر زرگری فعالیت می کند. او درباره تاریخ زرگر این چنین می گوید، رومانو ها، گروه و ایلی بزرگ هستند که در دوره ساسانی از هند و کشمیر به سمت غرب روانه شدند. گروهی به اروپا رفتند و گروهی وارد ایران شدند و در دولت ساسانی، قدرت و مقام به دست آوردند. به علاوه بر اساس اسناد تاریخی، تاریخ رومانو ها با ایل روملو ها مطابقت تاریخی دارد. آن ها به این علت که کوچ نشین بودند و علاقه ای به یک جانشینی نداشتند، به تدریج در سراسر جهان پخش شدند. همچنین آمده است که عده ای دیگر از رومانو ها در عهد صفوی وارد کشور شدند و در روستای زرگر سکنی گزیدند و از میان آن ها نیز عده ای به اصی نقاط ایران مهاجرت کردند.
در اینجا باید گفت، از میان این عده که به سایر نقاط ایران رفتند، مانند خوی، قوچان، بیله سوار و شهریار، تنها مردم روستای زرگر هستند که فرهنگ، زبان و خط خود را حفظ کرده اند و به آن وفادار و متعصب مانده اند. از ویژگی های فرهنگی خاص مردم روستای زرگر، مهمان نوازی، محبت ایل نشینان و نداشتن طلاق، بی وفایی و خیانت در میان آن ها است. آن ها مهمانان عزیز کرده خود را با آیرانه سی که نوعی دوغ و کره به همراه آن است، پذیرایی می کنند.
از ویژگی های روستای زرگر، زمین ها، مزارع و گندم زار های فراوان در اطراف این روستا است که بر زیبایی این روستا می افزاید. از ویژگی های ظاهری مردم این ناحیه می توان به قد بلند، و اندام قوی و تنومندشان اشاره کرد. چهره شان ترکیبی از صورت آریایی و اروپایی است که به همین دلیل این روستا را روستای نیمه ایرانی – نیمه اروپایی نیز می نامند.
زبان رومانو، دستور زبان خاص خود را دارد و تنها خود رومانو ها می توانند این زبان را بفهمند. به طوری که اگر با سرعت زیاد به این زبان سخن گفته شود، مخاطب و شنونده، آن را نمی فهمد. در ایران به زبان رومانو، زبان زرگری نیز گفته می شود و روستا نیز به همین علت روستای زرگر نامیده شده است. اما این زبان، با زبان زرگری که بر مبنای حرف ز از حروف الفبا است، کاملا متفاوت می باشد. ایل نشینان و کوچ نشینان زرگر، از وقتی ساکن شده و یک جا نشین گشته اند، مانند سایر روستایان و یک جا نشینان به کشاورزی، دامداری و نگهداری پرندگانی چون مرغ و خروس، روی آورده اند. مردم روستای زرگر، با سابقه و تاریخچه ای مبهم و نا معلوم، مسلمان و شیعه هستند و به ایران بسیار علاقه مند بوده و خود را ایرانی می دانند.
