نیروی زندگی بخش ماگما
فرهنگ هاوایی همواره از انرژی ماگمای این اتشفشان ها استفاده کرده، قدرتی که در فرهنگ هاوایی از آن با واژه «mana » یاد می شود و هر چند در زبان انگلیسی هیچ معادلی ندارد اما می توان آن را تا حدودی معادل عبارت «انرژی حیاتی» دانست؛ انرژی حیاتی که الهام بخش تمامی زیبایی های منحصربفرد جزیره هاوایی بوده است. این نیروی زندگی بخش همه جا حاضر و گاهی بسیار خشن است و خود را در همه چیز، از رشد فزاینده و بسیار حیرت انگیز جنگل پونا تا بیابان نیلی ساحل کوهالا نشان می دهد.
با این وجود هنوز نمی توان قدرت خلاقانه گدازه های آتشفشانی را بدون پتانسیل مخرب آن در نظر گرفت. انرژی آتشفشانی جزیره هاوایی حیات بخش است اما همزمان می تواند خود را به شکل گدازه های آتشفشانی نشان دهد که باعث ویرانی خانه ها، بسته شدن جاده ها و در صورتی که بیش از حد به آن نزدیک شد، باعث از دست رفتن جان انسان ها شود. قدرت خارق العاده آتشفشان های هاوایی چیزی است که انسان را حیرت زده می کند اما همزمان باید به آن احترام گذاشت.
مادر آفرینش
مناظر طبیعی جزیره هاوایی شامل جنگل های انبوه درخت انگور در پونا کائو و دره های زمردی ساحل هاماکوا می شود. همچنین طبیعت زیبای این جزیره شامل بیابان های آفتاب سوخته ساحل کوهالا نیز هست که از گدازه های آتشفشانی سنگ شده و چمن های غبار گرفته زرد رنگ پوشیده شده است. تمامی این سرزمین، در نتیجه فعالیت های آتشفشانی به وجود آمده است و این فعالیت ها نیز از جانب 5 عنصر شناخته شده حاضر در جزیره ناشی می شوند: آتشفشان های ماوناکی، ماونالوا، هوالالای، کوهالا و کایلاوی.
به عقیده ساکنان محلی، «پیلی» (Pele)، الهه پولینزیایی آتش و آفرینش، در دهانه آتشفشان کایلاوی زندگی می کند که در اثر فعالیت های گدازه ای سال 2018 در پونا تغییرات چشمگیری داشته است. پیلی الهه ای دمدمی مزاج اما زندگی بخش است و این صفت های متضاد می تواند باعث سوختن یک خانه و همزمان شکل گیری خاکی حاصلخیز شود که سهم زیادی در زیبایی جزیره هاوایی دارد.
یکی از بهترین راه ها برای ادای احترام به پیلی، دیدار از او و لذت بردن از خانه آتشفشانی اوست که کانون حیرت انگیز پارک ملی آتشفشان های هاوایی به شمار می آید. به دلیل فعالیت های آتشفشانی اخیر و علیرغم بازگشایی مجدد، این پارک ملی هنوز به طور کامل به روی گردشگران و علاقمندان باز نشسته است از این رو اگر قصد سفر به هاوایی و دیدار از این آتشفشان زیبا را دارید هوشمندانه سفر کنید و تا بازگشایی کامل پارک ملی مذکور صبر داشته باشید. دهانه آتشفشانی هالیمائومائو (دهانه آتشفشان کایلاوی) که خانه پیلی است در اثر فعالیت های آتشفشانی سال 2018 هم در اندازه و هم عمق توسعه یافته و در این مسیر، منطقه پارکینگ این پارک ملی را از بین برده است. برخی از مراکز این پارک مانند موزه توماس ای جگر شاید هیچگاه بازگشایی نشوند.
دره های پادشاهان
مانند شیارهایی که توسط انگشتان الهه بزرگ پولینزیایی منطقه کشیده شده باشد، مجموعه ای از دره های فرسایشی در ساحل شمال شرقی جزیره هاوایی شکل گرفته اند. دو مورد از این دره ها، پولولو و وایپیو را می توان از دور نیز دید. هر دوی این دره ها برای فرهنگ گذشته و کنونی مردم محلی حیاتی هستند. خاک حاصلخیز این دره ها محصول فرعی فعالیت های آتشفشانی بوده و از این خاک کثیف تیره مزارع فراوان «کالو» (kalo ) سر برآورده اند که همان گیاه گرمسیری تارو است. این گیاه در فرهنگ پولینزی بسیار مهم بوده و به عنوان یک ماده خوراکی پرانرژی مورد استفاده مردم منطقه قرار می گرفته است (و می گیرد). به دلیل همین حاصلخیزی بی پایان بوده که این منطقه پایتخت قدرت و اعتبار شاهان گذشته این منطقه بوده است.
سرچشمه انرژی بی پایانی که از این جزیره نشأت می گیرد را باید در آتشفشان های جزیره جستجو کرد و این قدرت برای برخی یک معنای ضمنی جادویی و راز آلود دارد. حتی امروزه نیز گفته می شود که این دره ها خانه نژادی جادویی از مردم کوتاه قامت (کوتوله) بومی این منطقه هستند که در افسانه های هاوایی با نام «menehune» از آن ها یاد می شود.
بیابانی از گدازه
منطقه خشک و بایر ساحل کوهالا بسیار داغ است. این منطقه فاصله زیادی با جنگل های استوایی بهشتی که با شنیدن نام هاوایی در ذهنتان تصور می کنید دارد. این منطقه یک بیابان تشکیل شده از گدازه های آتشفشانی است که رفته رفته به سنگ هایی نرم تبدیل شده اند. گدازه این منطقه به دو بخش تقسیم می شود: بخشی مایع و روان که به صورت موجی حرکت کرده و مانند یک شکلات ذوب شده تا می شود و در زبان محلی به آن «pāhoehoe » می گویند. زمانی که آفتاب به طور مستقیم نتابد و این گدازه ها بیش از حد داغ نشوند می توان روی آن ها راه رفت و تابش غیرمستقیم آفتاب روی سطح سیاه سنگی باعث شکل گیری منظره ای شبیه رنگین کمان می شود. نوع دیگر گدازه که در زبان محلی «aʻā» با تلفظ «اَه اَه» نامیده می شود یک گدازه خشک شده پر از حباب های گاز است که هنگام پا گذاشتن روی آن می توان صدای خاصی شبیه اَه اَه را شنید. این گدازه بعد از سرد شدن به تکه سنگی روشن و خاردار تبدیل شده که نمای بسیار زیبایی دارد اما بهتر است نزدیک آن نشوید.
