خانه >> جهانگردی >> شاهکار معماری ونزوئلا
شاهکار معماری ونزوئلا

شاهکار معماری ونزوئلا

این روزها نام ونزوئلا با تظاهرات، گرسنگی، کاهش ارزش پول ملی، درگیری بر سر قدرت و فرار از کشور عجین شده است و کمتر کسی باور می کند که این کشور یکی از غنی ترین و ثروتمندترین کشورهای جهان از لحاظ منابع نفتی و گازی است. همچنین شاید باورکردنی نباشد که تا همین چند سال پیش شرایط مردم این کشور با شرایط کنونی شان کاملاً برعکس بود. مردم این کشور اکنون در شرایطی بسیار بغرنج به سر می برند و بیش از 3 میلیون از جمعیت کشور تنها در یکی دو سال اخیر برای فرار از قحطی و گرسنگی خاک کشورشان را ترک کرده اند. با این وجود ونزوئلا کشور زیبایی است و روزگاری نه چندان دور، سردمداران این کشور رویای تبدیل شدن به یک کشور پیشرفته و متمایز در آمریکای جنوبی را در سر می پروراندند. اگر چه این کشور بیشتر به خاطر داشتن سواحل زیبا و بکر شناخته می شود اما اگر عاشق معماری هستید و می خواهید هوشمندانه سفر کنید، با ادامه متن همراه وبسایت رزرو هتل ایران هتل آنلاین باشید تا شما را با سرنوشت باورنکردنی یکی از شاهکارهای معماری آمریکای جنوبی که در این کشور قرار دارد آشنا کنیم.

یک سازه مارپیچی آینده نگرانه با نام «ال هلیکوید» (El Helicoide) در ونزوئلا به عنوان یکی از مخوف ترین ساختمان های کشور شناخته می شود، ساختمانی که برخی ادعا می کنند نیروهای امنیتی کشور در سال های اخیر آن را به بدترین شکنجه گاه مخالفان تبدیل کرده اند. در این ساختمان عجیب هر بخش از نیروهای پلیس ونزوئلا مرکز فرماندهی خاص خود را دارد، به خصوص سرویس امنیتی موسوم به «Sebin» و پلیس ملی موسوم به «PNB» و بعضی از شهروندان ونزوئلایی که در به این مکان منتقل شده اند از تجربه شکنجه و بد رفتاری با خود خبر داده اند.

چنین شرایط ترسناکی باعث شده که شرایط ساختاری این سازه نادیده گرفته شود، ساختاری که بنیان اصلی جریان انقلاب سوسیالیستی توسط هوگو چاوز و بن بست سیاسی و اقتصادی امروز ونزوئلا را سبب شده است. «ال هلیکوید» یک دنیای کوچک از تناقضات است که در تاریخ مدرن ونزوئلا ثبت شده است: قول توسعه «جهان اولی» در میان مناطق کثیف و فقیرنشین در حال توسعه کشور. این ساختمان مارپیچ در ابتدا به عنوان یک نماد ساختمانی و یک بنای یادبود برای صنعت در حال شکوفایی نفت و مواد معدنی کشور شکل گرفت.
«ال هلیکوید» بین سال های 1956 تا 1961 ساخته شد و می توانست بزرگ ترین و هنری ترین مرکز خرید در آمریکای جنوبی باشد. این سازه در جنوب بخش مرکزی شهر کاراکاس روی یک تپه صخره ای ساخته شد. این تپه سنگی به شکل یک مارپیچ و در هفت طبقه مسطح شده بود و نام «هلیکوید» که در نام این سازه وجود دارد در زبان اسپانیولی به معنای مارپیچ یا حلزونی است. این تپه حکاکی شده در ادامه با استفاده از تزریق بتن به دو مارپیچ مرتبط با هم و 2.5 مایل سطح شیبدار تبدیل شده که مالکان آینده مغازه های درون این مرکز خرید می توانستند خودروهای خود را در برابر مغازه خود پارک نمایند.

این سازه 645.834 فوت مربعی قرار بود 300 مغازه بزرگ و مجهز، 8 سینما، یک هتل، یک مکان فرود هلی کوپتر و امکانات مختلف دیگری برای خدمت رسانی به مشتریان داشته باشد. با هزینه 10 میلیون دلار که با 90 میلیون امروزی برابر می کرد، «ال هلیکوید» قرار بود مدرن ترین تکنولوژی های زمان خود مانند سیستم دروبین مدار بسته و آسانسورهای اتریشی مخصوص با سرعت بالا را داشته باشد که البته هیچگاه ساخته نشدند. گنبد ژئودزیک (مشبک کروی) ساخته شده و 20 سال بلااستفاده باقی ماند تا در نهایت از طریق یکی از پروژه های بازسازی روی سازه نصب شود که هیچ کدام از این پروژه ها تکمیل نشد.
بیشتر بخوانید:
El Helicoide

این ساختمان که قرار بود نماد یک کاراکاس فوق مدرن و ونزوئلای به سرعت در حال توسعه باشد، به خاطر اندازه قابل توجه و شکل خاص آن مورد ستایش همگان قرار گرفته بود به نحوی که در نمایشگاه ها و سمینارهای معماری زیادی به عنوان مدل مورد بررسی قرار گرفت. اما همانطور که تصاویر نشان می دهند، مراحل ساخت «ال هلیکوید» متوقف شد زیرا پس از سقوط حکومت دیکتاتوری مارکوس پرز خیمنز در سال 1958، معماران سازه به اتهام این که از این دولت نظامی کمک های مالی قابل توجه دریافت کرده اند دستگیر شده و بدین ترتیب ادامه ساخت پروژه متوقف گردید. این اتهامات که هیچگاه در دادگاهی مطرح نشده و به اثبات نرسیدند توسط دولت دموکراتیک در حال شکل گیری به عنوان بهانه ای برای تضمین نکردن بازپرداخت بدهی های بین المللی که بدون آن ها اتمام پروژه امکان پذیر نبود مورد استفاده قرار گرفتند.
دعوای حقوقی پیچیده و طولانی بین کمپانی سازنده، صاحبان مغازه های پیش فروش شده و دولت بالا گرفت. حتی گفته می شود که نلسون راکفلر که در آن دوران چندین کسب و کار در ونزوئلا داشت (از جمله یک شرکت نفتی به نام Creole Petroleum Corporation که برای سال ها مهم ترین شرکت عرصه استخراج نفت در جهان به شمار می آمد) برای خرید این سازه اظهار تمایل کرده اما خط قرمزهای دولت جدید مانع از این واگذاری شد. در نتیجه کمپانی سازنده اعلام ورشکستگی کرده و ساخت و سازها در پروژه در سال 1961 به طور کامل متوقف گردید، در حالی که تنها یک سال تا تاریخ افتتاح باقی مانده بود. بدین ترتیب «ال هلیکوید» سال ها در حالت بتن خام رها شد.
در سال 1975، این سازه به مالکیت دولت درآمد. این ساختمان در محاصره «حلبی آبادها»ی شهر کاراکاس موسوم به «Barrio» به معنای محله یا حومه قرار دارد که امروزه بیش از نیمی از ساخت و سازهای مسکونی شهر را به خود اختصاص می دهند. این محله بزرگ با ساخت خانه های کوچک و حاشیه ای توسط مهاجران در میانه قرن نوزدهم میلادی آغاز شده و پس از کشف نفت در سال 1918 در این کشور و مدرن سازی صنعتی شهر کاراکاس که از اواخر سال 1930 آغاز شده بود شکل گرفته و هر ساله بر حجم آن افزوده شد. ساخت «ال هلیکوید» با پروژه های دولتی و گسترده دولت برای از بین بردن چنین ساختمان سازی های بی برنامه و غیررسمی در دوران خود همزمان شد و نقش مهمی در برنامه ریزی شهری کاراکاس در اواسط قرن بیستم میلادی داشت.
1683370300 148 شاهکار معماری ونزوئلا
بدین ترتیب، شکل آینده نگرانه «ال هلیکوید» در دهه 1950، تفاوت و کنتراست بسیار زیاد بین مدرنیزاسیونِ در حال شکل گیری – با پول نفت و برای تبدیل کردن کشور با اقتصادی نیمه فئودالی به یک قدرت صنعتی قرن بیستمی- با نابرابری اجتماعی شدیدی که این فرآیند درصدد کنترل آن بود را در خود داشت. این تفاوت ها که باعث شده بود بیش از 80 درصد مردم ونزوئلا در فقر باشند راه را برای انقلاب بولیواری هوگو چاوز در دهه های بعد هموار ساخت. اگر این سوسیالیسم خودمحور به وعده هایش وفادار می ماند، ساکنان این حلبی آبادها می توانستند ساکن خانه های مناسب شده و شرایط زندگی بهتری داشته باشند. به جای آن اما، محله «سن آگوستین دل سور» اکنون یکی از خطرناک ترین حلبی آبادهای کارکاس است.

مردم این منطقه در طول فازهای متعددی این ساختمان بارها به شیوه های مختلف مورد اذیت و آزار قرار گرفته اند. در ابتدا برخی از آن ها برای تامین زمین لازم برای ساختمان «ال هلیکوید» مجبور به ترک خانه هایشان شدند، بعد از آن بود که در طول دوره موسوم به «اشغال بزرگ» بین سال های 1979 تا 1982 بیش از 10.000 نفر به مدت 3 سال در بدترین شرایط در این ساختمان نیمه کاره سکونت گزیدند و پس از آن بود که از سال 1985، نیروهای پلیس امنیت و بخش های اطلاعاتی کشور دو طبقه پایین ساختمان را به مدت 15 سال اجاره کردند و طبقه زیرین آن را به زندانی برای دستگیر شدگان امنیتی تبدیل کردند.
El Helicoide
اگر چه از ابتدای دوران اشغال بزرگ همواره از این ساختمان به عنوان محلی برای نگهداری زندانیان سیاسی استفاده شده اما این زندان مارپیچ و مرکز شکنجه، بعد از تظاهرات گسترده بین سال های 2014 تا 2017 بود که توجه مردم کل ونزوئلا را به خود جلب کرد. از سال 2014 تاکنون از «ال هلیکوید» به عنوان یک زندان مخوف استفاده شده که صدها دانشجوی معترض را برای ماه ها و سال ها در آنجا مورد بازجویی و شکنجه قرار می دهند. مقامات دولت ونزوئلا همواره خبرهای مربوط به شکنجه در این ساختمان را رد کرده و در آخرین مورد، طارق سائب، دادستان کل ونزوئلا تمامی ادعاهای مطرح شده توسط زندانیانی که ادعا کرده بودند در این زندان شکنجه شده اند را رد کرد.

امتیاز دهید (چپ بیشترین)
پل معلق ساخته شده از علف در پرو
ادامه مطلب

این مطلب چقدر برای شما مفید بود؟

برچسب ها :

اشتراک گذاری

اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
[search_hotel]
  • محبوب ترین ها
  • آخرین مقالات
  • منتخب سردبیر